Daar ben ik weer!

Dag allemaal!

Het is inmiddels al een tijd gelden dat ik wat van me heb laten horen.
Ik geef Babette (andere ex-vrijwilligster) de schuld😊
Sinds we elkaar hebben ontmoet, hebben we zoveel leuke dingen gedaan naast het vrijwilligerswerk. Ze is hier 6 weken geweest en we zaten bij hetzelfde gastgezin.
Ze kwam kort nadat Frits vertrok. We hebben net 12 dagen samen rondgereisd. Hier vertel ik later meer over.
Op het moment zit ik in Dar es Salaam.
Babette is eergisteren vertrokken naar Nederland en ik vertrek maandag weer terug naar Iringa om mijn vrijwilligerswerk te vervolgen.

Geld
Na ruim 4 weken hier te zijn, zijn er ook dingen die minder leuk zijn. Alles draait hier om geld. Mensen hebben weinig inkomsten en vragen me voortdurend om geld en praten over geld. Dit brengt me tot een conflict in mijn hoofd. Waar doe ik goed aan? Ik kan de wereld niet redden. Ik ben er helemaal klaar mee. What would Jezus do?
Als ik me probeer in te leven in de situatie van deze mensen zou ik waarschijnlijk precies hetzelfde hebben gedaan.
De manier waarop de meeste mensen een vraag stellen is in de gebiedende vorm.”Give me money”, “give me soda”. Vaak krijg je geen dankjewel en het voelt soms voor mij alsof ik gebruikt word.

Ik heb echt even een off-day half december. Frits is net een vertrokken en het voelt kaal.
Als ik thuis kom van mijn werk is Babette daar. We hebben gelijk een klik en ik voel me beter. Lekker van me afpraten en andersom is dat ook zo.

Imecc Hospital
Nog steeds werk ik 3 dagen per week in het ziekenhuis. Het komt nu wel goed uit omdat Babette en ik daarnaast altijd wel wat plannen. Als ik werk, kan er een dag van 12 uur tussen zitten.
Op een dag lig ik bij het zwembad en mijn collega me een appje stuurt : ”Aafke, there is a c-section( keizersnede) this afternoon, you can assist if you like it” Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Rond half 3 ben ik bij het ziekenhuis.
Na 5 uur wachten op de chirurg en anesthesist (Yehh, this is Afrika(😉) gaat het dan eindelijk gebeuren. Ik kan gewoon niet geloven dat ik de chirurg assisteer en niet eens flauwval.
Als de chirurg het kindje eruit haalt, roep ik:”wowww” De chirurg vraagt of het goed met me gaat, waarop ik zeg dat ik verwonderd ben. Hij moet lachen.
Inmiddels heb ik er al 3 gedaan. Het blijft bijzonder.
Bij de laatste keizersnede mocht ik het meisje een naam geven. Ik heb haar Faith genoemd. De moeder en oma vonden het een prachtig naam.
Dat kun je je in Nederland toch niet voorstellen dat een vreemde de naam voor je kind verzint?:) Ik voel me gezegend. 
De partner is trouwens hier niet aanwezig bij een bevalling.

Kerk
Inmiddels ben ik 2 keer naar de kerk geweest met Gloria, Lisa en Lincoin( gezin van Bovan) De eerste keer duurde 4 uur.
Eerst bijbelstudie dan worship vervolgens een preek en ten slotte het verwelkomen van nieuwe leden. Ook ik mocht opstaan en me voorstellen aan de gemeente. Heerlijk uit mijn comfortzone😉
De gemeente heb ik bedankt voor de gastvrijheid en verteld dat ik sinds maart niet meer in een kerkgebouw was geweest vanwege corona.
De 2e keer ging Babette mee. Dit keer hebben we alleen de worship bijgewoond.
4 uur is een beetje lang als je de taal niet verstaat. De expressie van deze mensen vind ik fantastisch om te zien. Het dansen en geen schaamte om zich te uiten voor God. De overgave  die ze laten zien.
Binnenkort ga ik naar een kerk waar de dienst in het Engels is. Dan krijg ik ook de preek mee😉

Bruiloft
2e kerstdag ben ik uitgenodigd voor de bruiloft van een collega en Babette mag mee.
We verzamelen ons in het ziekenhuis om vervolgens met de dala dala (busje) naar de bruiloft te gaan. Mijn collega heeft het busje geregeld.
Na 3 uur is er nog geen busje dus we stappen vervolgens in een volgepropte auto naar de bruiloft. Achteraf hoorde we dat het busje een lekke band had. Had hij geen andere kunnen regelen?
Eenmaal aangekomen mogen we plaats nemen achterin een volgepropte zaal.
We zitten in rijen achter elkaar en zijn toeschouwers.
Voorin zit het bruidspaar op versierde stoelen. We mogen al dansend cadeaus en geld aanbieden. Het lijkt alsof de bruiloft niet om het bruidspaar gaat. Ze kijken toe. De ceremoniemeester praat veel en vervolgens andere gasten die hun zegje doen. We krijgen 2 flesjes frisdrank en om 0.30 is er een lopend buffet. Erg fijn, want we hebben nog geen avondeten gehad.
O ja, de Muzungu (ik dus) mag nog even een stukje cake eten ten overstaan van iedereen. En er wordt hard gelachen.
Zelf lach ik er ook maar om want als Muzungu sta je vaak in het middelpunt.

Als we terug gaan, moeten we een uur wachten op een paar gasten die vervolgens 500 meter later weer uitstappen. Whyyy?? Vervolgens stapt de buschauffeur weer uit om een auto uit de modder te trekken. We lachen er maar om want anders maak je jezelf gek.
Het was een leuke ervaring maar we zijn blij dat we ons bedje in kunnen.

De feestdagen
Voor kerst en oud en nieuw schaffen we een nieuwe outfit aan.
We hebben een stel die net verhuist is uit Zuid-Afrika ontmoet en die hebben net een kledingwinkel/beautysalon geopend. Ze wonen vlak bij ons en het zijn goede kennissen geworden.
1e kerstdag gaan we lekker uiteten en  ’s avonds naar de bar. Het wordt een latertje.
Nieuwjaar hebben we gevierd in Dodoma (hoofdstad van Tanzania) samen met Bovan. 
Dodoma ligt 4 uur vandaan vanaf Iringa.
We reizen dit af per bus. Bovan zit achterin met nog 4 volwassenen en 3 kinderen.
Dan komt er een gevulde man aan en die propt zich er ook nog even lekker tussen. Vervolgens zet deze man een kind wat op de schoot van de moeder naast hem zit, op een emmer in het gangpad. Babette zet het kind na een tijdje naast haar omdat het kind bijna omvalt van de slaap. Het kind legt haar hoofd op Babette haar schouder en slaapt verder😉
Als we even voor middennacht in de een bar zijn, gaat de teller af. 3,2,1 en happy new year!!
Iedereen wenst elkaar het beste en gaan we verder met waar ze gebleven zijn.
Vuurwerk heb ik niet gezien hier.

Nieuwjaarsdag doen we rustig aan en sluiten de avond af met een potje pool met vrienden van Bovan.
Dodoma is verder niet een hele bijzondere stad.
Het parlement hebben we niet gezien maar stond ook niet echt op mijn bucketlist.

Zwemmen
Bovan vraagt ons om zijn kinderen Lisa (3jaar) en Licoin (6 jaar) een keer mee te nemen naar het zwembad.
Dat gaan we dus doen. 
Zijn kinderen zijn nog nooit in het zwembad geweest en leren ook niet zwemmen. Wat een feest was het!
Lisa neem ik voor mijn rekening.
Lisa klampt zich helemaal vast aan me. Licoin durft zich langzaam wat vrijer te bewegen in het water terwijl Babette hem vasthoudt. Gloria( vrouw van Bovan) en Bovan zelf kijken trots toe. De kinderen genieten enorm van deze 1e zwembadervaring. Wij voelen ons enorm gezegend met het feit dat deze ouders hun kinderen aan ons toevertrouwen.

Colakip
Babette heeft een goed recept van een vriendin uit Nederland die ze de familie wil laten proeven. Maarr er is kip voor nodig. We komen op het geweldige idee om 2 kippen te laten slachten.
Pasco (zoon van Bovan en Gloria) gaat dit voor ons doen. Als man hier hoor je dit te kunnen.
Wij gaan wel even toekijken hoe hij dit doet.
Ik kon het bijna niet aanzien en Babette kijkt ook met een half oog hoe de kippetjes om het leven worden gebracht.
Als kip 1 gedood wordt, schijt de andere toekijkend van hem af, wetende wat er haar gaat gebeuren.
Even later plukken we de veren eraf en Pasco ontleedt  de kip. Het gerecht is uiteindelijk heerlijk en we zijn al vergeten dat het 3 uur ervoor levende dieren waren.

Fit blijven
Babette en ik proberen 4 keer per week in de ochtend een workout te doen achter het huis.
De kinderen doen altijd gezellig mee.
Hardlopen wordt wat minder. Met Bovan beklimmen we een rots of we lopen naar het centrum wat 45 minuten duurt.
Een stukje lopen hier is al een uitdaging vanwege klimmen en dalen. Aan beweging dus geen tekort.
Er is genoeg verse groente en fruit hier die we nemen. Het wordt overal verkocht voor weinig geld.
De voorkeur gaat vooral uit naar de overheerlijke smoothies of juices, vers van pers.

Tot zover een update van de afgelopen weken.
Nu ik weer terug ga naar Iringa en Babette geen tijd meer in beslag neemt😉 zal ik weer vaker bloggen.