1e week Inringa

Dinsdagochtend zit ik met Frits achterop de motor( bodaboda) naar het centrum. Superleuk. De omgeving is prachtig en het leeft. Overal is er bedrijvigheid. Mensen met hun kleine ondernemingen en kleurrijke kleding. Kindertjes en jongeren die ons ‘’Mzungu’’ naroepen(betekent letterlijk ’’wit mens’’) Ik voel me rijk gezegend en gelukkig. We eten bij Neema Craft. Dit is een eetgelegenheid met winkel waar doven werken. Opgezet door een Britt. Er komen ook veel Mzungu’s😊

Bovan maakt me deze week wegwijs. Hij neemt me o.a mee naar een grote drukke markt waar je de wereld aan fruit, groente, vis en andere levensmiddelen kan kopen. We gaan naar verschillende lokale eettentjes. Iedereen is even vriendelijk en heet me welkom.

Ik breng een bezoek aan de dovenschool. De meeste kinderen verblijven daar. Ouders weten niet hoe ze met hun kind om moeten gaan en verstoten hun kind. Een trieste situatie. Bovan stelt voor om contact te leggen met een arts zodat we healthchecks kunnen gaan doen bij deze kinderen. Dit draagt er ook aan bij dat ze ‘gezien’ worden. De uitdaging is nu om gebarentaal te leren om beter contact te kunnen maken. We gaan het zien. Verder bezoek ik nog het govermenthospital/ private hospital en een local hospital…… waar ik een gesprekken heb met artsen/hoofd van het ziekenhuis.directeuren Overal krijg ik een rondleiding. Morgen begin ik in het privatehospital. Om in het goverment hospital te mogen werken moet er eerst toestemming van de minister komen. Bovan gaat binnenkort met hem in gesprek. Het zou leuk zijn omdat daar er interessante casussen zich daar voordoen.

Bovan woont met zijn vrouw Gloria en 3 kinderen Lisa, Lincon en Pasco. Pasco is geadopteerd. Ze hebben plek voor 2 vrijwilligers. Soms eten we thuis mee. Het eten smaakt goed  en alles is vers. Er wordt  aan tafel gegeten, in de keuken en iedereen op zijn/haar tijd. Het is fijn dat we onze eigen gang kunnen gaan. Zaterdag ben ik naar de markt gegaan en heb een Hollandse pan groentesoep gemaakt. De kinderen hebben me gezellig geholpen met groente snijden😊 Ze vonden het lekker.

Lost

Woensdagochtend besluit ik te gaan joggen. Best een uitdaging, de weggetjes vol met stenen en het loopt op en af. Na 30 minuten denk ik mijn rondje gemaakt te hebben met de herkenningspunten goed in mijn hoofd. Niet dus. Ik kan de weg niet terug vinden☹ Daar heet je natuurlijk Aafke Aalbers voor. Een oude man die Engels spreekt, wil me helpen en neemt me mee naar buurman een eindje verderop. Deze man pleegt een paar telefoontjes om te Bovan te spreken. Dit zonder resultaat. Hij stelt voor om een stukje te rijden om te kijken of ik herkenningspunten zie. Hij stopt bij een vrouw bij een eettentje die aangeeft dat ze me eerder heeft zien lopen die ochtend en wijst aan waar ik vandaan kwam. Na 5 minuten ben ik weer thuis. Het was zo’n 500 meter verderop. Ik was dus wel warm😉

Corona

Met verschillende locals, o.a artsen heb ik over hun visie/ervaringen gesproken betreft corona.. Ze ontkennen niet dat corona niet bestaat maar hebben geen ervaring met doodzieke mensen. Er komen in Tanzania verschillende virussen en ziekten voor. TBC bestaat hier nog. Het heeft overeenkomsten met corona. Ze testen hier ook niet. Wat vooral naar voren kwam dat ze zien dat mensen niet bang zijn voor corona. Angst en stress tasten je immuunsysteem aan. Ze leven veelal buiten in een hoge temperatuur. Ze hebben te maken met andere virussen waardoor hun immuunsysteem sterker kan zijn en 75% van de bevolking is jong. Ze zijn ook van mening dat mondkapjes dragen niet goed voor je is.

Het kan zijn dat mensen niet om hulp vragen en overlijden maar over algemeen is het ziekenhuis vrij toegankelijk voor iedereen. De overheid heeft er voor gekozen om geen lockdown in te voeren.Als mensen geen inkomsten hebben sterven ze ook. Na de 1e week lijkt het voor mij of corona nooit is geweest. Ik draag zelf geen mondkapje meer en kom dichtbij mensen. Het is dan ook onvermijdelijk maar voel geen angst of behoefte om mezelf te beschermen.Tot zover. Tot de volgende keer:)